Eindelijk weer maandag!

Geloof me, dit denk ik niet vaak. Ik ben gek op het weekend. Lekker tijd voor andere dingen en A die veel meer thuis is en dus extra mee kan helpen met Carolien. Maar voor deze keer ben ik wel echt blij dat het weer maandag is. Mijn hoofd zat het hele weekend propvol ideeën en plannen. Zo erg dat ik gisteravond gewoon niet in slaap kon komen. Ik lag maar te piekeren en ideeën uit te werken. Ik voerde hele gesprekken en zag al maanden in de toekomst. Maar dat kan natuurlijk niet de hele tijd goed gaan en dus voelde ik na twee uur woelen hoofdpijn opkomen. En die heb ik nu nog steeds.

Waar al die wilde plannen vandaan kwamen zal ik je vertellen. Afgelopen vrijdag hebben we een straatkinderenproject bezocht bij ons in de stad. De school waar ik lesgaf voordat we emigreerden had hiervoor geld ingezameld. De kinderen hadden flink hun best gedaan en een behoorlijk bedrag bij elkaar weten te brengen. De leidster van het project stond dan ook echt te kijken en was hier enorm blij mee. Dat de nood groot was, hoefde ze niet te vertellen.

Het is een wijk waar armoede de standaard is. Veel ouders werken elke dag en zijn soms bijna niet thuis. De oudere kinderen van het gezin gaan naar school en dat betekent dat de kleintjes alleen thuis blijven. Vaak al voor hun eerste levensjaar. Maar omdat het thuis te gevaarlijk is, is er nu de mogelijkheid om de kleintjes bij dit project te brengen zodat ze overdag een veilige plek hebben om te zijn. Nu is er dus ook wat geld om enkele noodzakelijke dingen te kopen. Tafels, papier, potloden, een bal en wat speelgoed.

De kinderen, hun verlangen naar wat liefde en aandacht. De zichtbare nood voor kleding en spullen. Het liet me allemaal niet meer los. Eerst was ik er vooral erg ontdaan door. Ik zag er kleine kindjes van Caroliens leeftijd die door tienerbroertjes en -zusjes werden verzorgd. Maar hoeveel echte aandacht kunnen die broers en zussen nou geven? En dat zag je ook. Ze wilden spelen, zingen, luisteren maar werden afgeleid door hun kleine zus die vervolgens een duw kreeg of ruw op de rug werd geslingerd. Mijn eerst aversie tegen al die groezelige snoetjes en vieze handjes veranderde al heel snel. Hier een aai over de bol, daar een knuffel. Heerlijk! Maar het is zo korte termijn.

En daarom zat mijn hoofd dus vol. Met ideeën voor de lange termijn.

De uitwerking ervan gaan jullie nog horen. Voor nu ben ik blij dat het maandag is. Weer even de 'normale' dingen doen. Lesgeven, schoonmaken, opruimen en koken. Mijn gedachten ordenen en tot rust komen. Dingen hebben tijd nodig. Maar ook gebed.

Willen jullie ondertussen meebidden voor deze kinderen en alle noden?